Ik ben er soms zat van. Hij blijft maar hetzelfde vragen. Zo
heeft hij vanmorgen wel tien keer gevraagd: ‘Eten we vanavond?’ De eerste twee
of drie keer geef ik vriendelijk antwoord. Maar daarna wordt elk antwoord
steeds meer een grom. Ik probeer het nog een keer: ‘Dat heb je al een paar keer
gevraagd. Dat weet je wel.’ Die reactie laat hij even bezinken om vlak daarna
weer te vragen naar de inhoud van het voedermoment aan het begin van de avond.
En dat is niet het enige waar hij vaak om vraagt. Net zo goed gaat het om de
vraag ‘Waar is mama?’ Om het nog maar niet te hebben over zijn gebedel om
koekjes (daar kan hij in een half uur wel twintig keer om vragen) of zijn gejengel
om een ijsje bij de Hema als we daar in de buurt zijn (oké, dat is ook mijn
eigen schuld. Die ijsjes zijn te lekker). Het is leuk als je ruim twee jaar
bent en kan praten. Maar soms…
Zou God mijn vragen ook wel eens net zo zat zijn? Dat Hij
denkt: ‘Dat heb je al zo vaak gevraagd. Nu is het wel een keertje klaar.’ Of
zou de schepper van hemel en aarde gewoon wat meer geduld hebben dan ik? Dat
zou zomaar kunnen.
Ik ga het wel weer proberen vandaag. We eten vanavond
vegetarische lasagne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten