De Dorpskerk en geweld

Gisteren was de prachtige Dorpskerk weer open, zoals elke dinsdagmorgen. Eigenlijk elke week komen er mensen naar binnen om rond te kijken of een gesprek te voeren. Zo had ik gisteren een ontmoeting met twee mensen die al jaren in Spijkenisse woonden, maar de kerk nog nooit van binnen hadden gezien. Zoals vaker, gaan die gesprekken over ‘de huidige tijd’. Want je hebt toch iets van troost en zekerheid nodig als alles om je heen verandert. Soms gaat het over zorgen die mensen hebben over de zorg in Nederland. Want wie helpt mij als ik echt ziek ben? Vaker gaat het over geweld dat in de wereld steeds meer te zeggen lijkt te hebben. Zoals vanmorgen weer in de krant stond dat het geweld in het Openbaar Vervoer steeds heftiger wordt.

Dieper dan angst voor dat geweld gaat het over vliegtuigen die plotseling van de radar verdwijnen (door een aanslag?) of over de dreiging van geweld door terroristen. ‘Ik durf niet meer met de Metro, vertelde iemand me’. Het is mooi om te zien dat de Dorpskerk, waar mensen al  zeven eeuwen met hun levensverhaal naar toegaan, nog steeds een plek is om angst te delen en rust te zoeken en te vinden. Want wat is het goed om in de bijbel te lezen hoe God een hekel heeft aan gewelddadige mensen.  Het staat letterlijk zo in het boek vol liederen, vol met poetische passie: God haat mensen die geweld gebruiken.  Zo hadden we een goede ontmoeting in die prachtige Dorpskerk.

(De Dorpskerk is niet alleen op dinsdagmorgen open van 10-12 uur. Ook op zaterdagmorgen, maar dan van 11.00 tot 13.00 is hij open).

Mijn auto ging kapot

Laatst wilden we op zaterdag naar het strand. Spullen en kinderen zaten al in de auto. De zonnebril stond op mijn neus. De sleutel in het contactslot, maar toen gebeurde er... niets. Mijn auto pruttelde even, maar toen hield het op. Even gewacht (dat is het enige wat ik kan met een auto: wachten en opnieuw proberen), maar ook toen was het enige resultaat: stilte. De keer daarna gingen er wat lampjes aan, maar ook dat hield snel op. Gelukkig hebben wij hele aardige buren die gelijk aanboden dat we wel met hun auto naar het strand konden. Dus dat hebben we gedaan.
Maandag de auto naar de garage gebracht. Die is zo dichtbij dat ik hem er wel even heen kon duwen. Binnen een kwartier was hij gemaakt. Het bleek de accu te zijn. Nu rijdt mijn auto weer als een zonnetje.

Zo’n kapotte accu zegt mij iets over Pinksteren. De auto is mijn leven. Er moet iets zijn dat het aan de gang houdt, dat leven brengt in mijn bestaan. Dat is de Geest van God. Meestal gaat mijn leven goed en loopt het als een zonnetje. Maar soms moet ik bijgevuld worden door Gods aanwezigheid. Pinksteren zegt dat ik altijd gevuld kan worden door Gods Geest. Zelfs op zaterdag als de garage dicht is. 

Pinksteren voor mijn kastanjeboom

Komende zondag is het Pinksterfeest. Mijn kastanjeboom achter in de tuin staat voor mij model voor wat ik dan vier. Jaren geleden stopte ik een kastanje in een pot. Na de winter groeide er een klein boompje uit. Elk jaar genoot ik van de groei en ontwikkeling van de boom. Wat is dat blad kwetsbaar als het uit de knop komt, maar wat wordt het snel een groot stevig blad. Tot ik zo dom was om de boom in een pot voor het huis te zetten en vergat om hem water te geven. De droge zomer van dat jaar deed hem de das om. Hij stierf af. Ik baalde van mijn eigen domheid. Ik had geen zin om hem op te ruimen. Ik zaagde het boompje om en liet de wortel zitten in de pot. Het had geen waarde meer.   

Tot mijn verbazing kwam het jaar erna opnieuw een takje naar boven. Een nieuwe loot groeide aan de boom en werd in een paar jaar tijd dikker dan de vorige boom. De bijbel vertelt dat het de Geest van God is die aan alles wat leeft leven geeft (Psalm 104). Met Pinksteren vier ik dat de Geest van God telkens nieuw leven geeft. Zelfs wat niets meer waard bleek, krijgt nieuwe kansen.