Dun laagje ijs

Het lag er echt: een dun laagje ijs op het water voor de deur . Dan moet het vannacht flink gevroren hebben, want zo makkelijk vriest het niet dicht. Natuurlijk is het nog veel te dun om erover te gaan lopen. Dat gaat ook niet lukken, want de verwachting is dat het warmer wordt. Jammer, want dit is mooi weer! Koud maar zonnig. Elke hap adem zakt in je longen en voel je.

Het doet me denken en verlangen naar schaatsen over natuurijs. Die eerste slagen. Als je lichaam nog onwennig de schaatsbeweging maakt. Als je ook nog een beetje bang bent of het ijs je wel kan houden. Want het is maar een dun laagje, dat eerste ijs. Straks zak je erdoor. Maar je schaatst door en je glijdt steeds makkelijker over het ijs. Het mooist is dat zwarte ijs waar je bijna gewichtloos overheen gaat. Alsof je zweeft.

Geloven in God heeft iets van schaatsen over het ijs. Soms houdt het ijs nauwelijks. Het is te dun en je houdt het niet vol om te geloven in een God die je niet kan zien. Maar andere momenten lukt het wel. In het begin nog wat onwennig misschien, maar je gelooft door en je glijdt er steeds makkelijker overheen. Het mooist is het gevoel dat je niet schaatst, maar zweeft. Je schaatst niet, het ijs draagt je.

Zorg dag

De laatste weken heb ik elke keer pech. De dagen dat ik voor onze jongste jongens moet zorgen (ik wilde natuurlijk oppassen zeggen, maar dat mag niet van de taal-politie), regent het. Dan zit ik de hele dag binnen. Meestal is het wel even droog op zo’n dag, maar dat is meestal het moment dat ze ook slapen. Ik heb gewoon pech. Zo’n dag is lang, want al die uren binnen zitten is saai voor een jongetje van 2. Die wil rennen en om zich heen kijken. Nu moet ik ze de hele dag bezig houden en hangen ze om mij heen. Van dat binnen zitten word ik zelf ook niet vrolijk. Met de regen spoelt ook mijn goede zin weg. Daar wordt de dag nog langer van. Als ze naar bed gaan, leef ik op.  Ik kan mijn eigen ding weer gaan doen.

God vindt het heerlijk als de mensen, zijn kinderen, om hem heen hangen. Dat vertelt de bijbel. Het liefst heeft God voortdurend contact met zijn kinderen. En als ze door ziekte of andere redenen hun gewone leven niet kunnen leiden en daardoor meer bezig zijn met God, dan vindt Hij dat prachtig. De dag kan hem niet lang genoeg duren. Daarom duurt 1000 jaar voor hem net zo kort als een dag. 

Die grijze dagen

Ik kan niet goed tegen grijze dagen. Als de hele dag de zon niet schijnt word ik chagrijnig en minder aardig voor mijn omgeving. Ik heb de zon nodig. De bomen zijn ondertussen ook bijna kaal. Daar is niets meer aan te beleven. Ooit zaaide ik een kastanje en die is ondertussen uitgegroeid tot een boompje. Maar ook daar zit bijna geen blad meer aan. Het is slechts een kale stam en wat zijtakjes. Bovenin zit een knop. Hij kleeft. Maar wat duurt het nog lang voor uit die knop weer blaadjes komen. Daar is de zon voor nodig. Ook de kastanjeboom heeft last van grijze dagen. Ik kijk naar de knop en hoop op het einde van de grijsheid. Maar ik moet nog wachten.

Geloven in God is soms ook een grijs gebied. Je weet het wel, maar je voelt er niet zoveel van. Of je weet het niet meer zo zeker en je zoekt naar houvast en bewijs. Zo modder je maar wat aan. En de grijsheid blijft bestaan. Dat zijn van die tijden in je leven dat je maar veel naar de knop van de kastanjeboom moet kijken. Die heeft de belofte dat er weer kleur komt en dat de zon weer schijnt. Dan houdt je het vol om te wachten op God in de grijsheid van het leven.

Een jaar is best een lastige leeftijd

Net een jaar is best een lastige leeftijd. Je snapt al wat meer van de wereld, maar je weet nog niet hoe je het voor elkaar moet krijgen. Je ziet dat er iets op de bank ligt, maar hoe kom je erbij? Je iets oudere broer pakt speelgoed af, maar hoe krijg je het terug? Maar vooral hebben wij een eenjarige in huis die alles zelf wil doen met eten. Geef je hem een stukje brood in zijn mond, dan peutert hij het eruit. Vervolgens legt hij het op tafel. Daarna pakt hij het opnieuw op om het uiteindelijk zelf in zijn mond te doen. Het eindigt met een blik mijn kant op die laat zien: ‘zie je wel, dit kan ik zelf.’ Soms is het leuk om je kind ze zichzelf te zien uitvinden. Als je zelf niet zoveel tijd hebt, is het best vermoeiend.

God is anders. Die vindt het prachtig als mensen zichzelf uitvinden. Want dan ontdekken ze precies wat hij in elk mens gelegd heeft. Daar heeft hij plezier in Natuurlijk doen wij mensen veel dingen onhandig of allereerste helemaal verkeerd. Maar God geeft graag de tijd om uit te proberen en te ontdekken. Voor God is er geen lastige leeftijd. Het enige wat hij misschien niet zo leuk vindt zijn vaders die hun eenjarige kinderen lastig vinden…

Mijn telefoon is kapot

Bij ons thuis gebeurde afgelopen weekend een ramp. Na al enkele weken een slecht werkende telefoon gehad te hebben, moest oudste dochter concluderen dat hij nu echt definitief kapot was. 'Nu ben ik dus sociaal dood,' was haar korte constatering. En dat is natuurlijk het ergste wat je kan overkomen. Vooral als het nog wel even duurt voor je jarig bent. Dus hoe moet dat nu? Het gaat natuurlijk om het contact dat stopt. Je bent niet meer bereikbaar, je kan niets uitwisselen. Je bestaat niet meer als je niet in verbinding staat met anderen. Je weet niet meer wat er speelt. Geen leven zonder contact.

Het is een bijbelse gedachte dat mensen gemaakt zijn om in verbinding te staan. We zijn gemaakt om te praten, te lachen en te huilen met anderen. En of dat nu real life of anders gebeurt, maakt niet zoveel uit. Ik zie vooral de vele mogelijkheden van nieuwe vormen van contact. We kunnen meer mens worden door zoveel te communiceren.

We zijn niet alleen gemaakt om met andere mensen om te gaan. De bijbel voegt daar nog aan toe dat we ook zijn gemaakt om op die manier met God om te gaan. Hij maakte ons zo dat we met hem kunnen communiceren. Het is best een ramp als je dat niet doet.