Uit het ledikantje

Plots klom onze jongste zoon uit zijn ledikantje. Tot nu toe kreeg hij zijn beentje nog niet over de rand. Maar nu wel. Hij zat bovenop. Even aarzelde hij, maar toen liet hij zich resoluut aan de andere kant zakken. Het laatste stukje liet hij zich vallen. Triomfantelijk keek hij ons aan: ‘Zo, dat kan ik toch maar even.’ Of bedoelde hij te zeggen: ‘Nu heeft het geen zin meer om mij in bed te zetten als ik gil of iets niet wil, want ik kom er toch gelijk uit.’  Tja, het is nog even afwachten wat hij doet als hij in bed ligt maar nog lang niet wil slapen. Komt hij eruit…?
Het heeft iets moois, die drang om de wereld te ontdekken. Ik geloof dat God dat in de mensen heeft gelegd. Ze moeten eropuit om  te zien welke prachtige wetten en wonderen in de wereld voorhanden zijn. En als de mensen de neiging hebben om te blijven hangen in het bekende en vertrouwde, dan helpt God wel een handje. Dat kan je lezen in de bijbel als God de mensen verschillende talen geeft. Daardoor ontstaat er onbegrip bij mensen en trekken ze in kleine groepjes weg: op zoek naar nieuwe dingen.
Veel plezier, jongste zoon, bij het ontdekken van de wereld. Maar blijf wel liggen als het moet.