Onze oudste peuter vindt al het gedoe rond Sinterklaas eng. Onze jaarlijkse favoriet: het Sinterklaasjournaal, wilde hij eerst niet
kijken. En toen hij deze week zijn schoen voor het eerst mocht zetten, wilde
hij dat niet. Nee, hij wilde zijn schoenen gewoon mee naar boven nemen. Dan kon
er ook niks mee gebeuren. Toen de andere kinderen liedjes gingen zingen, zat
hij te huilen op de bank. Hij houdt van het gewone, voorspelbare leven en vindt
het moeilijk als het anders gaat. Ook als het uiteindelijk leuk blijkt te zijn.
Meestal heeft onze peuter wat tijd nodig om te wennen. Dat was
in dit geval ook zo. Nu zit hij als eerste klaar om na het eten te genieten van
de Sint en zijn Pieter. En zijn schoen? Toen hij ’s morgens bij het rijtje schoenen
kwam, bleek zijn eigen schoen er ook tussen te staan. En er zat chocola in. Hij
kon niet ophouden om te vertellen hoe blij hij was: ‘In alle schoenen zit chocola.
Ook in die van mij. Leuk he. Hoe kan dat nou?’
Ik herken dat als mensen iets van God gaan merken in hun leven.
Eerst vinden ze dat eng en willen ze het liefst bij het vertrouwde blijven. Als
ze een beetje gewend zijn, dan kan het grote genieten beginnen: Gods liefde is
ook voor mij. Hoe kan dat nou?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten