Als ik onze baby
Levi aankleed of uitkleed, dan vliegt het me soms aan: wat
ben je kwetsbaar als je zo klein bent en nog helemaal niets zelf kan (behalve de
noodzakelijke babyvaardigheden). Er hoeft maar een virusje rond te gaan of hij
is ziek. En o, als hij maar niet van de bank rolt en op de grond terecht komt. Die hele ontwikkeling tot volwassenheid is
een heel traject. Wat kan er vreselijk veel mis gaan op die lange weg die hij
nog te gaan heeft. Nu zijn zijn handjes nog zo zacht, maar straks zijn er
littekens een eelt als symbolen van het gevecht met het leven. Als die gedachten naar boven komen, stop ik ze even hard weer weg.
Als ik oude
mensen zie, dan overvalt me soms diezelfde kwetsbaarheid. Een van hen zei het
een keer trefzeker tegen me: ‘ik ben bezig met de laatste blaadjes van mijn
kalender.’ Mooie uitspraak die zijn kwetsbaarheid liet zien.
De realiteit is
dat niet alleen het begin en het einde zo kwetsbaar zijn. Het hele leven kan zo
maar een vreselijke draai krijgen. We
zijn kwetsbare mensen. Er moet toch iets of iemand zijn die ons een beetje kan
beschermen? Die kleine handjes van een baby probeer je als vader of moeder te
koesteren, maar je moet ook loslaten. En wie beschermt er dan? Dat is voor mij
God. De bijbel zegt dat God als een schild is waar je kan schuilen, als baby,
als oudere en zelfs als gewone volwassene. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten