Ik werk dus ik ben

Op de vraag: 'wat doe je?' geven de meeste mensen als antwoord het betaalde werk dat ze verrichten. Dat is veelzeggend voor onze tijd waarin werk heel belangrijk is voor wie je bent. Natuurlijk mopperen velen op maandagmorgen en zeggen ze dat ze het liefst altijd vakantie hebben. Maar als mensen door de crisis hun baan kwijtraken, dan merken ze hoe bepalend dat werk eigenlijk voor hen is. Ik heb dat ook. Mijn werk is zo'n groot onderdeel van mijn bestaan, ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven er anders uit zou zien.
Onze cultuur slaat er in door. Wij moeten het druk hebben. Iemand die zegt dat hij niet zoveel te doen heeft, die stelt niet zoveel voor. Ik ben druk, dus ik besta. Misschien is het wel een soort verslaving om altijd iets te moeten doen en nooit echt rust te kunnen krijgen. We moeten wel verder, want wie ben ik anders?
Voor mij is dit een van de redenen om te geloven. Want de bijbel laat al zien dat mensen de neiging hebben om hun werk veel te belangrijk te maken. Daarom wordt er ook regelmatige rust voorgeschreven. Zes dagen om te werken en een dag om te genieten van de liefde van God en van mensen. Want alleen wie pauzeert, ontdekt hoeveel er gehouden wordt van hem door de bron van de liefde, God.
‘Wat doe je?’, vraagt iemand me. En ik antwoord: ‘Ik ben, want er wordt van me gehouden.’