Al wekenlang is het net niet echt zomerweer. Dan weer een beetje nat, dan weer een waterig zonnetje. Niet dat het met bakken uit de lucht kwam, maar het was van dat net niks weer. Terwijl het ondertussen al juni is en je hoopt dat je kinderen alle dagen met hun korte broek naar school kunnen en hele weken lang geen jas hoeven aan te trekken (en ook niet uit te gooien in de gang waar iedereen er over struikelt.). Die zon geeft mij altijd zin in het leven. Lastige dingen lijken weg te branden, want de zon schijnt. Het leven lacht me toe. En toen was hij er. Vanaf vanmorgen vroeg scheen hij al heerlijk.
Niet voor niets wordt de zon verbonden met God. Soms lijkt het ver weg en niet te schijnen over je leven. Dan is het lastig om hem echt te voelen en te ervaren. Het leven is grauw, de problemen stapelen zich op en de dagen rijgen zich aaneen. Wekenlang is het niet echt leuk leven. Maar dan plotseling weet je het weer zeker. God bestaat, Hij houdt van me. Lastige dingen lijken weg te branden, want God schijnt. Het leven lacht me toe. En toen was hij er. Zie ik de zon, dan voel ik iets van God.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten