Gisteravond moest ik een verhaal houden over
(geloofs)opvoeding. Mijn oudste dochter zei, vlak voor ik wegging, ‘je moet
echt niet doen alsof je het zelf kan, want dat is niet zo.’ Daar kon
ik het mee doen. Dat was natuurlijk niet zo goed voor mijn zelfvertrouwen. Maar
ik wist wel dat ze gelijk heeft. Opvoeding is de zwaarste taak die je zonder
opleiding moet doen. En als je kinderen zonder al te veel kleerscheuren groter
groeien, is dat meer geluk en genade dan wijsheid.
Daarom is een gezin ook zo’n mooie plek om iets van God te
zien. Er is geen gezin of er is gedoe. Ruziënde kinderen over de afwas(machine)
of kleinere of grotere irritaties. Een plek waar je heerlijk mag oefenen wie je
eigenlijk bent. Een plaats waar ze van je houden onafhankelijk van je gedrag.
Een gemeenschap waar mensen weten dat ze tekort schieten en soms sorry zeggen
(van mij is dat overigens niet de sterkste kant).
Zo laat elk gezin zien wie God is in ons leven. Elk leven
heeft gedoe. Bij God mag je komen met je irritaties, boosheid en slechte
kanten. Bij God mag je oefenen wie je eigenlijk bent. En wat je ook doet, hij
blijft van je houden.
Dit heb ik gisteren verteld en het werd toch een mooie
avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten