Laatst zag ik in een documentaire dat China en de Verenigde
Staten in een verre zee ruzie aan het maken zijn over wie daar de baas is. Dat lijkt
aan de andere kant van de wereld, maar het gaat natuurlijk over de vraag wie
eigenlijk de baas van de hele wereld is. Decennia lang was dat Uncle Sam, maar
de laatste tijd verandert dat. Wat drijft al die staten toch om zo machtig te
willen zijn? Je bent een poosje iets, maar ook die positie vergaat.
Deze week werd ik geraakt door het overlijden van Jules
Schelvis, overlevende van Sobibor. Wat
een indrukwekkend verhaal om zo te blijven vechten voor berechting van
oorlogsmisdadigers en tegelijk vergevingsgezind te zijn. Wat een voorbeeld van
menselijkheid en liefde. Een onvergetelijke
oproep aan het eind van het programma ‘Er reed een trein naar Sobibor’, om deze
grove misdaden te blijven benoemen en gedenken met onze kinderen. Wat drijft
mensen om tot zulke hemeltergende praktijken over te gaan? Wat een zegen dat
ook misdadige regimes uiteindelijk ten onder gaan. Het leidt tot niets.
Precies deze dingen bezingt het tweede lied in die oude
bundel liederen in de bijbel. Dat lied
begint zo: ‘Waartoe leidt het woeden van de volken, het rumoer van de naties?
Tot niets.’ In wat voor een wereld leven wij? De bijbel ziet dat scherp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten