Zodra onze jongste jongens weten dat we een lift in gaan,
begint het geroep: Ik wil op de knopjes duwen. Eerst het knopje om de lift te
laten komen, maar daarna natuurlijk ook de knopjes om de lift te bedienen.
Meestal drukken ze nog wel een keertje op de knop om de deuren open te doen op
het moment dat de deuren gaan sluiten. En vooral het alarmknopje is erg
aantrekkelijk. Die is bijna altijd geel en zit op een erg aantrekkelijke hoogte
voor peuterarmpjes. Gelukkig moet je hem vaak enige seconden ingedrukt houden
voor je contact maakt met de alarmcentrale. Voor die tijd heb ik meestal wel ingegrepen.
Een bijzondere fascinatie. Volgens mij een diep ingebakken neiging om de wereld
te willen beheersen. Het zijn kleine directeurtjes die het liefst alles op hun
manier geregeld willen hebben.
Het is moeilijk om niet telkens aan de knoppen van je leven
te willen zitten. We kunnen heel wat bepalen in ons leven, maar de grote zaken
van het leven krijg je. Daar heb je amper zelf iets in te zeggen. De bijbel
vertelt dat we het leven gewoon maar moeten leven. Niet wanhopig telkens weer
proberen om toch aan de knoppen te blijven zitten. Dat lukt toch niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten