Gisteren was ik in de diergaarde Blijdorp. Elke keer is er
wel een dier dat je goed kan zien. Deze keer waren dat de olifanten. Ze stonden
de hele tijd vlak bij ons en liepen heen en weer. In de kudde zitten ook wat
kleintjes. Wat doen ze lief tegen die jonge kalfjes. Gewillig stapten de
groten opzij, zodat de kleintjes er door konden. Wat doen ze voorzichtig. We
hebben een uitdrukking in het Nederlands ‘als een olifant door de porseleinkast.’ Dat suggereert
dat het lompe beesten zijn. Maar ik zou wel zo voorzichtig als een olifant
willen zijn.
En in de vrije natuur vormen de oudere olifanten in het
geval van gevaar een muur van lichamen, zodat de jonge beestjes veilig zijn. Wat
een saamhorigheid om als kudde gezamenlijk het zwakke te beschermen. Iets
daarvan zag ik ook in de dierentuin toen de grootste olifant haar slurf
gebruikte om een grote tak weg te zwaaien, zodat het kleintje er weer door kon.
En ondertussen hield de grote de kleine voortdurend in de gaten met die
relatief kleine oogjes.
Die olifanten zijn een voorbeeld van hoe mensen volgens de
bijbel samen moeten leven. De sterken moet opkomen voor de zwakken. Ze moeten
hun kracht niet gebruiken om nog sterker te worden, maar om de zwakke te
beschermen. Waren de mensen maar als de olifanten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten