donderdag 4 februari 2016

Eerste hap

Na een paar maanden alleen maar de fles is het zover. Het wordt tijd dat hij aan ander eten went. Natuurlijk niet met potjes, maar met fruit van de groentekraam op de markt. Prakken zo’n banaan en voeren maar. Nou ja, voeren is een groot woord. Hij doet zijn mond open, maar zodra hij iets proeft van het fruit, werkt hij het er net zo hard weer uit met zijn tong. Het is een kwestie van geduld. Telkens maar weer in de mond doen en op het einde slikt hij echt wat door. En elke dag gaat het al weer wat beter.  De ervaring leert dat hij binnenkort ongetwijfeld alle soorten fruit met veel plezier naar binnen werkt. En over een poosje heeft hij helemaal geen melk meer nodig om te groeien. Dan is hij oud genoeg om vast voedsel te verdragen. Ik kan niet wachten tot het zover is.Vooral als hij zelf kan eten en minder afhankelijk is.

De bijbel gebruikt dit beeld om te vertellen dat ons geloof moet groeien. Ook wie gelooft moet leren leven met onzekerheden en dingen die je niet weet.  Kinderen leven met de zekerheid dat ze eten krijgen dat ze makkelijk kunnen verteren en waar ze niets voor hoeven doen. Het  kost geen moeite. Maar als je ouder bent, dan moet je aanvaarden dat niet alles helder en duidelijk is. Er is nog veel onzeker. Als je daarmee leeft en toch gelooft, dan eet je vast voedsel.

1 opmerking: