Een van de
leukste dingen van het werk van een dominee is de inzegening van een huwelijk. Een
huwelijk wordt gesloten in het stadhuis, maar daarna komen stellen een zegen
over hun huwelijk vragen (in deze streken door oudere generaties vaak ‘overtrouwen’
genoemd). Het zijn gezellige kerkdiensten. Iedereen is blij. Wat er ook mis
gaat tijdens de diens, niemand stoort zich eraan. En het is altijd leuk om het
bruidspaar te bekijken. Stiekem hoop ik natuurlijk dat er wel even gehuild
wordt in de dienst. Mensen willen God danken voor hun huwelijk en tegelijk vragen
of God met hen mee gaat op de reis die voor hen ligt. Deze week bof ik. Ik mag
in totaal drie huwelijken inzegenen.
Voor mij is het
huwelijk iets van God. Mensen denken vanuit zichzelf vooral aan wat iets
oplevert. Denken aan wat ze er mee opschieten. Liefde en het eruit voortkomende
huwelijk gaat allereerst uit van wat je de ander kan geven. Daarin laat
getrouwd zijn iets zien van God. Want Gods eerste gedachte is ook niet wat het
hem oplevert. Hij wil alleen maar geven. Daarom wordt God ook liefde genoemd.
Niet alle liefde is God, maar God is wel liefde. Gods liefde vergeet zichzelf
en richt zich op mensen. Als twee mensen trouwen, zie ik iets van God daarin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten